عقیله

        جوان بدکار و فاسدی به بیماری سختی دچار شد تا این که از سلامت خودش ناامید

       شد.در لحظات آخر نگاهی به پرونده اعمالش کرد و دید هیچ دست مایه نجاتی نزد

     پروردگار ندارد. اشک تضرعی ریخت و به بدبختی خودش گریه کرد ویک جمله گفت:«

    یا من له الدنیا و الآخرة ارحم من لیس له الدنیا و الآخرة؛ای کسی که دنیا وآخرت برای

توست،رحم کن به کسی که با دست خالی به سوی تومی آیدو نه دنیا دارد ونه آخرت!»

  و جان داد. مردم شهر آن قدر از مرگ او خوشحال شدند که بدن او را به زباله دانی بردند

  و با خار وخاشاک دفن کردند و به همدیگر بشارت می دادند که راحت شدیم.همان 

شب یکی از عرفای شهر در حالت مکاشفه دید که خطاب شد:«رفیق و ولی ودوست

ما از دنیا رفته است و بدنش را در زباله دانی انداخته اند.برخیز بدنش را بردار و غسل

بده و کفن کن و در قبرستان مسلمین و در کنار قبور اتقیا وصلحا دفن کن!عارف

متعجب شد. خطاب آمد که لحظه ی آخر یک لحظه تضرع کرد و به سوی ما برگشت

و ما او را پذیرفتیم.

دو بیتی مشهور ابو سعید ابوالخیر می گوید:

ای یک دله ی صد دله،دل یک دله کن /مهر دگران را ز دل خود یله کن!

     یک لحظه زاخلاص بیا بر در ما! / برناید اگر کام تو آن گه گله کن!

منبع:کتابسالنامه به سوی ظهور