عقیله

از امام موسی بن جعفر(ع)نقل شده است که فرمودند:فردی نابینا با اجازه وارد خانه

حضرت فاطمه (س)شد(گویا با پیامبر(ص)  کاری داشت ) وآن مخدره ،خود را از

اوپنهان کرد(وحجاب گرفت)پیامبر(ص) فرمودند:دخترم چرا خود را پوشیدی؟عرض

کردند:من که او را می بینم و او (اگر چشم ندارد)بوی زن را که استشمام می کند!

پیامبر اکرم(ص)چنان خشنودشدندکه فرمودند:گواهی می دهم که تو پاره ی تن من

هستی. در حقیقت پیامبر(ص) دقت و احتیاط کاری حضرت فاطمه (س) را در مورد

رعایت حجاب از نامحرم تأیید کردند. حضرت فاطمه (س) در پاسخ سؤال رسول خدا(ص)

که فرمودند:چه چیزی برای زن بهتر است؟عرض کردند: مردها زن را و زن ها مرد را

نبینند،آن گاه رسول خدا(ص) فرمودند:تو پاره ی تن من هستی.

منبع:وسائل،ج4،ص43.

هشام بن حکم درباره علت وجوب روزه از امام صادق(ع) سؤال کرد.

امام فرمودند:خداوند روزه را واجب کرد تا بوسیله آن ثروتمند و فقیر مساوی شوند

،واین برای آن است که غنی رنج گرسنگی را احساس نمی کندتا به مستمند رحم

کند؛چون دارا هر وقت چیزی را بخواهد آن را به دست می آورد.

از این رو خداوند اراده فرمودکه بین خلق خود تساوی برقرار کند،واینکه ثروتمند، درد

و گرسنگی را بچشد، تا بر ضعیف رقت آورد و بر گرسنه رحم کند.

منبع: مجله شمیمه معرفت

ماه برکت ز آسمان می آید

صوت خوش قرآن و اذان می آید

تبریک به مؤمنین عاشق پیشه

تبریک بهار رمضان می آید

حلول ماه مبارک رمضان مبارک*

منبع: کتابسالنامه به سوی ظهور

    زبان:

    مردی به حضور پیامبر(ص) آمد و عرض کرد:

             ای رسول خدا! مرا نصیحت کن.

            پیامبر(ص)فرمودند:زبانت را حفظ کن .

                   بار دیگر او گفت:مرا نصیحت کن.

                  پیامبر (ص)باز فرمودند:زبانت را حفظ کن.

                 بار دیگر گفت:مرا نصیحت کن.

                پیامبر (ص) فرمودند :زبانت را کنترل کن!وای بر تو! آیا مردم را جز محصول 

زبانشان به رو،وارد دوزخ می کند.

منبع:داستان های اصول کافی،ج2،ص204

        جوان بدکار و فاسدی به بیماری سختی دچار شد تا این که از سلامت خودش ناامید

       شد.در لحظات آخر نگاهی به پرونده اعمالش کرد و دید هیچ دست مایه نجاتی نزد

     پروردگار ندارد. اشک تضرعی ریخت و به بدبختی خودش گریه کرد ویک جمله گفت:«

    یا من له الدنیا و الآخرة ارحم من لیس له الدنیا و الآخرة؛ای کسی که دنیا وآخرت برای

توست،رحم کن به کسی که با دست خالی به سوی تومی آیدو نه دنیا دارد ونه آخرت!»

  و جان داد. مردم شهر آن قدر از مرگ او خوشحال شدند که بدن او را به زباله دانی بردند

  و با خار وخاشاک دفن کردند و به همدیگر بشارت می دادند که راحت شدیم.همان 

شب یکی از عرفای شهر در حالت مکاشفه دید که خطاب شد:«رفیق و ولی ودوست

ما از دنیا رفته است و بدنش را در زباله دانی انداخته اند.برخیز بدنش را بردار و غسل

بده و کفن کن و در قبرستان مسلمین و در کنار قبور اتقیا وصلحا دفن کن!عارف

متعجب شد. خطاب آمد که لحظه ی آخر یک لحظه تضرع کرد و به سوی ما برگشت

و ما او را پذیرفتیم.

دو بیتی مشهور ابو سعید ابوالخیر می گوید:

ای یک دله ی صد دله،دل یک دله کن /مهر دگران را ز دل خود یله کن!

     یک لحظه زاخلاص بیا بر در ما! / برناید اگر کام تو آن گه گله کن!

منبع:کتابسالنامه به سوی ظهور